తర్వాణి - ఆవకాయ్ ముచ్చట్లు

ఆ జ్ఞాపకాలన్ని మధురాతి మధురం....ఆ రోజులిక రావేమి నేస్తం...?

ఎంత చెప్పుకొన్నా తనివి తీరదు, మళ్ళీ కావాలనుకొన్నా తిరిగిరానిది బాల్యం. అందులోని ప్రతి ఒక్క జ్ఞాపకాన్ని మధురాతి మధురంగా మలచి చెప్పాలనిపిస్తూ ఉంటుంది. ఏది ఏమైనా గొప్పగా చెప్పుకోవాల్సింది పల్లెటూళ్ళగురించి అభిమానం అనురాగం కవలపిల్లలు ...... పిల్లలికి పల్లెటూళ్ళు కన్న తల్లులు.. అన్న పాట ఎలాను ఉంది. అలాంటి పల్లెటూళ్ళు నాకు మటుకు దూరపు కొండలే. ఎప్పుడో మా అమ్మకి నన్ను తీసుకొని వెళ్ళాలి అని అనిపిస్తే ఆవిడ కరుణా కటాక్షాలు నా మీద కురిస్తే నేను ఆ సంవత్సరం వేసవి కాలంలో ఊరు వెళ్ళే భాగ్యం. అలాంటి భాగ్యం నాకు వెళ్ళమీద లెక్కపెట్టుకొనేన్నిసార్లు మాత్రమే జరిగింది. ఎంత వేళ్ళమీద లెక్కపెట్టుకొన్నా అక్కడి జ్ఞాపకాలు మటుకు అలా మదిలో నిలిచిపోయేవి. అలాంటి ఎన్నో వేసవి కాలాలు ప్రతి వేసవి కాలానికి ఇలా గుర్తొచ్చేస్తూ ఉంటాయి. అందులో ఓ వేసవి కాలం చల్ల చల్లగా చెప్తాను మీకు.. మరి వచ్చేస్తారా ....మా పల్లెటూరికి ఒక్కసారి వెళ్ళివచ్చేద్దాము. :)

****

చిన్నప్పుడంటే కూసింత లెక్కల్లో వీకు , అయినా మనలో మాట.. ఎప్పుడు ఎన్ని గదులు అని ఎప్పుడూ లెక్కపెట్టాలన్న ఆలోచన రాలేదు , మొన్నీమధ్యే మా ఊరెళ్ళి వచ్చాము కాబట్టి అక్షరాల 15 గదులు . అప్పటి ( మా) ఇల్లు , మావయ్య గది, పెద్ద పిన్ని గది, చిన్నపిన్ని గది ఇలా గదుల పేర్లు ఉండేవి .. ముందు పెద్ద హాలు, హాలులో ఒక పక్క అమ్మమ్మ పడుకొనే ఓ పెద్ద పట్టెమంచం, బయట పెద్ద వసరా.. అటువైపు వంటిల్లు, ఇటువైపు సామాను గది, వసరా అయితే ఒకేసారి ఒక 50 మంది దాక కూర్చొని భోజనం చేసే వెసులుబాటు ఉన్న పెద్ద గది అని చెప్పొచ్చు. గది మధ్యలో అష్టా చెమ్మా ఆటకని బండమీదే చెక్కించేసారు. భోజనాలయిన తరువాత అక్కడ ఆడుకొంటూ కూర్చునేవాళ్ళము. వసరాకి ముందో తులసి మొక్క, దాని వెనుక బావి, బావికి అటుపక్కగా చూస్తే పెద్ద చెరువు, విసిరేసినట్లుగా అక్కడో ఇల్లు ఇల్లు.. నాకు గుర్తున్న మా పల్లెటూరు ఇది. అంత పెద్ద ఇల్లు మాదొక్కళ్ళదే అవడమో లేకపోతే మరి మా తాతగారు అక్కడ ఎదో పేరుగన్న వ్యక్తో (నాకు తెలీదు నిజానికి) తెలీదు కాని తెల్లారితే చాలు అరుగుమీదకి వద్దన్నా వచ్చేవి కూరగాయలు మొదలుకొని, పళ్ళు అవీ.. ముఖ్యంగా చెప్పాలంటే అక్కడ దొండపాదు, సొర పాదు, బీరకాయలు అన్ని దొడ్లోనే పండేవేమో కూరగాయలకంటూ ప్రత్యేకంగా ఎక్కడికి వెళ్ళనవసరం లేకుండానే ఇంట్లోనే లభించేవి.

****

ఇహ వేసవి సెలవలొచ్చాయంటే , పిన్నుల పిల్లలు ,మేము, మావయ్య పిల్లలు, ఇక మా అమ్మమ్మకి ఉన్న అక్కచెల్లెళ్ళ మనవలు అందరు కలిసి పొలో మంటు అక్కడ తిష్ట వేసేవాళ్ళము, ఒక 30, 40 దాకా పిల్లలమే తేలేవాళ్ళము.


మేము బాగా చిన్నవాళ్ళుగా ఉన్నప్పుడు మా ఆఖరు పిన్నికింకా పెళ్ళి కాలేదు, సో, అక్కడికి వెళ్ళినప్పుడల్లా మా బాధ్యత అంతా మా అఖరి పిన్నే తీసుకొనేది. స్నానాలు, జెళ్ళేయడం, భోజనాలు అవి ఇవి అని కాదు అన్ని భాధ్యతలు మా ఆఖరి పిన్నివే. అందులో ఆ పిన్నితో పనులు చేయించుకొడానికి, గోరు ముద్దలు తినిపించుకోడానికి మేమందరం ముందు ఉండేవాళ్ళము. దానికి కారణం లేకపోలేదు, ముద్ద ముద్ద కీ ముద్దు చేస్తూ.. "నా బంగారు తల్లి, నా చిట్టి తల్లి" అంటూ అసలు ఆవిడకి విసుగంటే ఎంటో తెలీదేమో అన్నట్లుగా ఉండేది. (ఇప్పటికీ అంతే) .

ఇదిగో ఇక్కడే నా మధురమైన అనుభూతి మీతో చెప్పాలని నా మనసు ఉవ్విళూరుతోంది.


మేమందరం వస్తామని మా పిన్ని ముందుగానే కాస్త గోంగూర పచ్చడి, దోసవకాయి, మరి కాస్త ముక్కావకాయ్ పెట్టి ఉంచేది. సెలవల మొదట్లోనే కదా అప్పటికింకా మావిడికాయ పక్వానికి రాదు కదా అందుకని ముక్కావకాయ్ పెట్టేది.


నిజం చెప్పొద్దు, ఎవరిని తరిచి అడిగినా అసలు మా పిన్ని పెట్టే ఆవకాయ్ - తర్వాణి గోరుముద్దలకోసమే ఊరు వస్తారు అనేది మటుకు నేను కఛ్ఛితంగా చెప్పగలను. అంత రుచిగా ఉండేది. ఆవిడ చేతి మహత్యమో లేక ఆ ఊరు మహత్యమో తెలీదు కాని, పొద్దున్నే ఇంకా తెల్లారదేమో అప్పటికి, "మళ్ళీ ఎండెక్కిందంటే కష్టమఱ్ఱా తొందరగా మొహాలు కడుక్కొండి చక్కగా కాస్త దొసావకాయో, గోంగూరో, ఆవకాయో వేసి చద్దన్నం కలిపి పెడ్తాను " అని పిన్ని తొందర పెట్టేది. అందరం వసరాలో వరసగా కూర్చొనే వాళ్ళము. వరసగా అరిటాకు పరిచేసి పైనుండి నల్ల కుండ తీసి ముందు రోజు రాత్రి గంజిలోనో/మజ్జిగలోనో ఉప్పేసి నానేసిన అన్నం (మేము తర్వాణి అన్నం అంటాము) గట్టిగా పిండి అందులో కాస్తంత ఆవకాయ్ వేసి ఎఱ్ఱగా కలిపి అంత నూనో, నెయ్యో వేసి (నాకయితే అందులో నూనే ఇష్టం) అందరి ఆకుల్లో పెట్టేది. మేము ఏ 10 మందో అయితే తనే తినిపించేసేది. అసలు ఆ రుచి కనక తలుచుకొంటే, ఇప్పటికీ నోరూరుతుంది. భలే గమ్మత్త్లుగా కూడా ఉండేది. ఇక ఆవకాయ్ ముక్కలు అవి తరువాత కలిపే తర్వాణి అన్నంలో నలుచుకోడానికి.. ఇప్పటి ఏ టిఫిన్‌కి సాటి రాని టిఫిన్ అది. కడుపులో చలవ చేస్తుంది అని పెట్టేవారు అప్పుడు. మరీ రెండు రోజులు మూడు రోజులు ఉంచకుండా , ముందు రోజు అన్నం అయితే ఆరోగ్యానికి మంచిదే అనేవారు అప్పటి పెద్దవాళ్ళు. వేసవి కాలం వచ్చింది అంటే .. నాకు అలా తర్వాణి అన్నం తినాలంటే ఇష్టం కాని, నల్లకుండ, గంజి/మజ్జిగ, అది కాస్త పులుపెక్కదాక ఆగడం ప్చ్! ఇప్పటి ఇన్‌స్టెంట్ జీవితాలకి అంత ఓపిక, తీరికా ఎక్కడ, కాస్త ఉప్మా చేసుకొని తిని, పరిగెత్తడమే గగనం.. అంతేనంటారా? :-)