జీవిత పరమార్ధం

జీవిత పరమార్ధం - కొత్తపాళీగారి పోస్టు కి సంబంధించిన వ్యాఖ్యలు అవీ చూసిన తరువాత నాక్కూడా నాకు తెలిసినదేదో చెప్పాలనిపించింది.

నిన్న ఆదివారం కదాని అమ్మతో ముచ్చట్లేసుకొన్నాను.ఒకానొక సందర్భంలో అమ్మ అన్న మాటలు: "వాడసలు నా మాట వింటున్నాడేంటి? అసలు నాకేమి చెప్పడు, అన్నీ పెళ్ళాంతోనే చెప్తాడు. ఇంతప్పటినుండి పెంచాను నాతో మాట్లడడమే తగ్గిపోయింది" అని వాపోయింది. అమ్మకి ఇప్పుడు 65 యేళ్ళు. ఈ వయసులో అమ్మ ఎంతో హాయిగా ఉండొచ్చు. నలుగురు పిల్లలు పెళ్ళిళ్ళు చేసుకొన్నారు, సంపాదించుకొంటున్నారు , అందరూ సంతోషంగా ఉన్నారు. తనకి ఆరోగ్య సమస్యలు కాని, లేద కోడళ్ళ ఆరళ్ళు లాంటివేమి లేవు మాములుగా మనం ఆలోచించుకొంటే ఆవిడ చాలా అదృష్టవంతురాలు, కాలక్షేపం కావలనుకొంటే అందరూ దగ్గర్లోనే వున్నారు కాబట్టి అలా అందరిళ్ళకి వెళ్ళిరావచ్చు. కాని, అమ్మకి ఇంకా ఏదో తాపత్రయం. ఇంకా ఎదో చేసేయ్యాలి.

ఈ ఆలోచనలతోనే ఉన్న నేను, అప్పుడే నాగరాజ గారి జీవిత పరమార్ధం చదివానేమో! అసలు ఈవిడేమి చెప్తుందో చూద్దాము అనుభవజ్ఞురాలు కదా అని అడిగా(ఆవిడకి పాతికేళ్ళ వయసునుండీ ఒంటరి పోరాటం చేసింది మరి) : "అమ్మా! జీవితానికి పరమార్ధం ఏమిటి?" అని.

అప్పటిదాక కొడుకుగురించి చెప్తూ మెటికలు విరుస్తున్న ఆవిడ, అదేదో నేను అడగకూడనిది అడిగినట్లు.. "కాయలో పత్తి కాయలో వుంది, పిల్లలు చూస్తే ఇంక చిన్నవాళ్ళు (తల్లికి తన కూతురు పిల్లల తల్లి అయినా చిన్నవాళ్ళుగా కనపడడం అంటే ఇదేనేమో) అప్పుడే నీకు జీవితాలు, అర్ధాలు, పరమార్ధాలు ఏవిటీ? విడ్డూరం కాకపోతేనూ, పిచ్చి ప్రశ్నలు వేయకలా," అంటూ నన్ను దులిపేసీ, యధావిధిగా తన సీతమ్మవారి కష్టాలు ఏకరువు పెట్టడంలో నిమగ్నమయ్యింది. ఇక్కడ మూమెంట్ ఆఫ్ క్లారిటీ లేదంటార? పిల్లలమీద తల్లి ప్రేమ, మూమెంట్ ఆఫ్ క్లారిటీ కాదా?

ఒక సాధారణ వ్యక్తిని, జీవిత పరమార్ధం గురించి అడిగితే, వచ్చే సమాధానం ఏమిటి అంటే ఇదిగో! ఇలాగేవుంటుంది. జీవితానికి అర్ధాలు,పరమార్ధాలు అవీ ఆలోచించాల్సింది, మునులు, సాధుపుంగవులు లేదా బుద్ధుడంతటి గొప్పవాళ్ళు తప్పితే మిగతావాళ్ళందరూ, అంటే సంసారమనే భవసాగరమీదేవారందరూ కాదు అనే అర్ధం స్ఫురించక మానదు.

అసలు జీవిత పరమార్ధం ఏమిటి అనే ఆలోచన మనిషికి ఎప్పుడు కలుగుతుంది?

మనిషికి వున్నవి మూడు దశలు. బాల్యం, యవ్వనం, వృద్ధాప్యం.

బాల్యమంతా తల్లి -తండ్రుల నీడలో , భవిష్యత్ కి గట్టి పునాది వేసుకోడంతో సరిపోతుంది. బాల్యం అంతా నిష్కల్మషమైన జీవితం అసలప్పుడు జీవితం గురించి ఆలోచన కాని జీవితమంటే ఇదని కాని తెలిసే అవకాశాలు తక్కువ. ఇక వృద్ధాప్యం, ఇక్కడ మనిషి మనస్తత్వం పసిపిల్లాడి లాగానే ఉంటుంది. తన పెద్దరికం నిలబెట్టడం లేదనో, లేదా తనని పట్టించుకోవడంలేదనో ( మా అమ్మ లాగ) మొ! ఇక్కడ జీవితం గురించి ఆలోచించాల్సిందంటూ ఏమి లేదు. ఒకసారి వెనక్కి తిరిగిచూసుకొని తనవాళ్ళని, తను సంపాదించినది చూసుకొని తృప్తి పడడం తప్ప.

ఇక మధ్యలోది యవ్వనం+ మధ్యవయసు: యవ్వనమంతా ఆకర్షణ మయం. ఇక్కడ జీవితమంతా తమ గుప్పిట్లో వుంది, అని భ్రమపడి, ఆ వాడి , వేడిలో జీవితం అంటే ఎంజాయి చేయడమని వక్రీకరించుకొని, తప్పటడుగులు వేస్తారు. కాస్త ఆలోచించగలిగే వాళ్ళూ లేదా పెద్దవారి అదుపులో ఉన్నవారు ఐతే పెళ్ళి చేసుకొని, పిల్లల్ని కని,తమకంటూ ఓ బాధ్యత, బంధం ఏర్పడ్డప్పుడో లేదా ఎదో అనుకోని ఎదురుదెబ్బ తగిలినప్పుడో , అప్పుడు అసలు జీవితమంటే ఏంటి? నేనెవరు? అసలు నేనెందుకు అని ఆలోచిస్తారు. ముందు మటుకు అసలు ఆలోచించే అవకాశం రావడం తక్కువే. బాధ్యతల మధ్య బందీ అయినవారు, అసలు ఈ బాధ్యతలు తీర్చుకోవడం, ఈ బంధాలను పదిలపర్చుకోడమే మన జీవన పరమార్ధం అనో, లేదా ఎదురుదెబ్బలు తగిలినవారో కొంచం నిభాయించుకొని మళ్ళీ లేచి నిలబడగలగడమే అసలు జీవన పరమార్ధం అని ఎందుకనుకోరు.

బాగా ఆకలేస్తున్నవాడిని నీ జీవిత పరమార్ధమేమిటి అని అడిగితే ప్రస్తుతం ఆకలి తీర్చుకోవడం అన్నట్లు ..అప్పటికప్పుడు పరిస్థితులకి అనుగుణంగా మారిపొయేదే ఈ జీవిత అర్ధం , పరమార్ధం అని నాకనిపిస్తుంది.

"అవధిలేని(అవనిలోని) ప్రతి అనుభూతికి ఆత్మానందమే పరమార్ధం"

ఏ పని చేసినా మన ఆత్మ సంతృప్తి చెందాలి అదే జీవిత పరమార్ధం.

జీవితానికి మరణం తప్పదని, ఉన్న జీవితమంతా నిస్తేజంగా అర్ధాలు, పరమార్ధాలు వెతుక్కొంటూ కాలాన్ని గడపడం మాత్రం జీవితానందం కాదు. నాలుగు రోజులుండే ఈ జీవితానికి చిన్న చిన్న ఆనందాలు అనుభవించే హక్కు ఉంది. చివరిగా మూమెంట్ ఆఫ్ క్లారిటీ, ఎదో ఆశ్రమానికో , ఎవరో సాధువు దగ్గరికో వెళ్తే దొరుకుతుంది అంటే ఎందుకో అంత నమ్మశక్యంగా లేదు. మన ఇంట్లోనే పసిపిల్లాడి బోసినవ్వులో మూమెంట్ ఆఫ్ క్లారిటీ లేదంటార?

"భక్తి తోడ నిను కొలిచే పరమార్ధం తెలపవయా" అని ఆ దేవుడిని అడుగుతున్నాము. అలాగే జీవితానికి కూడా పరమార్ధం ఏమిటో ఆ దేవుడినే అడిగేద్దాము తరువాత. ఎలాగు అందరము కొట్టుకొంటూ , తిట్టుకొంటూ కొండ చేరి, ఆయన అండ కోరేవాళ్ళమే కదా..