ఐదో గోడ అవసరమా?

కూడలిలో ప్రతి ఐదు పోస్ట్ల్లకి ఒక పోస్టు ప్రత్యక్షంగానో , పరోక్షంగానో ఈ కథ గురించి విమర్శో , పొగడ్తో తెలియకుండా కనిపిస్తోంది గత వారం రోజులనుండి. అసలు కథ చదవకుండా ఇవన్నీ చదివిన తరువాత వచ్చిన ఆలోచన ఆ కథ చదవడం. ఇక్కడ నేను ఓ ప్రముఖ రచయిత్రిని విమర్శించేంత గొప్పదానిని కాదు, అలా అని ఏమి వ్రాసినా చాలా బాగుంది అనేసేంత వెర్రిదాన్ని కాదు . ఒక మాములూ పాఠకురాలిని. ఆలా మాములూ పాఠకురాలి హోదాలో ఈ కథ గురించి నా అభిప్రాయం చెప్పాలనుకొంటున్నాను కాని ఇందులో రచయిత్రిని కించపరిచే ఉద్దేశ్యం ఎంతమాత్రం లేదు. అలాగే ఈ కథ బాగా నచ్చేసిన పెద్దవారికి తమ అమూల్యమైన సమయాన్ని , ఇలా నా టపా చదివినందుకు, అలా వారి సమయం వృధా అయినందుకు క్ష్యంతవ్యురాలిని. నాకు పెద్ద భాష , పెద్ద పదాలు రావు. నాకొచ్చిన మామూలు భాషలో మాములూ బ్లాగర్ హోదాలోచెప్పదల్చుకొన్న విషయం. ఇదిగో ఇదే:

అప్పుడెప్పుడో ఈ కథా రచయిత్రిగారు వ్రాసిందే "స్లీపింగ్ పీల్" ఆ కథకి ఈ కథకి ఒక్కటే తేడా అక్కడ సెక్స్ విషయంలో పురుషాధిక్యతని అసంధర్భంగా ప్రస్తావించారు 60 యేళ్ళ ముసలాడికి కోరికలూ అంటూ.. ఇక్కడ 60 యేళ్ళ స్త్రీ కోరికలు అంటున్నారు. అక్కడ మహిళల సానుభూతి సంపాదించారు . మరి ఇక్కడ?? ఈ రెండు కథల్లో మనకి ప్రస్ఫుటంగా కనిపించేది ఒక్కటే, ఈ జీవితం కేవలం శృంగారం కోసమే, అదే జీవిత పరమావధి అన్నట్లుంది. స్లీపింగ్ పీల్ కథని మహిళలందరూ బ్రహ్మరథం పట్టారు. సరే ఇప్పుడు వ్రాసిన ఈ కథలో యద్దనపూడి తరహాలో గది వర్ణనలు, లాన్ వర్ణనలు బాగున్నాయి. కథ ఇతివృత్తానికి వస్తే, భర్త చనిపోయిన నెలకే ఒక 60 యేళ్ళ స్త్రీ తోడునాశించడం, దాని గురించి పేపర్లో ప్రకటన, కూతురు మొదటకాదన్నా తల్లి మనసులోని భావనలను అర్థం చేసేసుకొని ఆనందబాష్పాలు రాల్చడం. తరువాత కథలోని రచయిత్రికి ఆ 60 యేళ్ళ స్త్రీ పాత్ర .."నాలోని కోరికని ఎందుకు బయట పెట్టలేకపోయావు" అంటూ ......ఇలా సాగుతుంది కథ. అంటే 60 యేళ్ళ ఆ స్త్రీ పాత్ర కేవలం కోరికల కోసమే మరో వివాహం కాదు ... కాదు తోడు కోరుకొంటోంది. ఇది సమాజం హర్షించేయాలి. దీనిని మేము హర్షిస్తున్నామంటూ ఉగాది పురస్కారలలో మొదటి బహుమతి. అర్థం కాని కథలే అవార్డు కథలు అని మరోసారి నిరూపించబడింది. . నిజంగా 60 యేళ్ళప్పుడు కోరికలతో కాలిపోతున్నప్పుడు, అప్పుడు సమాజ కట్టుబాట్లు గుర్తు రానప్పుడు, భర్త తనని సరిగ్గా చూసుకోవట్లేదు లేదా కోరిక తీర్చట్లేదు అనుకొన్నప్పుడు, బార్య అదే ఈ కథలోని నేటి మహిళ, భర్త చనిపోయాక ఎవరితోనో సహజీవనం సాగిద్దామనుకొన్నప్పుడు, భర్త బతికుండాగానే అంతటి తెగువ ఎందుకు చూపించలేకపోయింది? ఏ కట్టుబాట్లకి లొంగింది? 60 యేళ్ళకి అన్ని అయిపోయాక ఏ కట్టుబాట్లు తెంచుకొందామనుకొంటోంది? 60 యేళ్ళకి తను అనుకొన్న మనిషి దొరకగా లేనిది, భర్త బతికి ఉన్నప్పుడు కూడా దొరుకుతాడే. దానికి భర్తని చంపేయడమెందుకు? నెలలోపు అంటూ ప్రకటన ఎందుకు? ఆవిడకి సమాజపు కట్టుబాట్లు అనవసరం అనేది 60 యేళ్ళకి పరిమితమా? పెళ్ళయిన వెంటనే ఛట్! నా కోరిక తీరట్లేదు అని వెళ్ళచ్చు కదా, పోని కొంచం డీసెంట్ గా మాట్లాడుదాము, రంగనాయకమ్మగారి జానకి విముక్తిలాగ, చలగారి మైదానం నవల్లో లా భర్త ఉండగానే "నువ్వు నా కోరిక తీర్చలేకపోతున్నావు అనో లేదా నా మనసులోకి చొచ్చుకొని నా భావనలను అర్థం చేసుకోలేకపోతున్నవు అనో " విడాకులు ఇచ్చేసి ఇంకో తోడో లేదా పెళ్ళో చేసుకోవచ్చేమో కదా. వయసుడిగినప్పటికన్నా ఇంకొంచం ముందయితే నిఖార్సయైనా మొగవాడు తోడు దొరికేవాడేమో కదా. (సమాజం కట్టుబాట్లు, ఏ సెంటిమెంట్లు మనకొద్దు అనుకొన్నప్పుడు) ఇక్కడ ఎవరిని అవహేళన చేస్తున్నారు? భర్త వెర్రివాడనా, ఒక మర మనిషి అనా? అయితే ఎందుకు? బార్యమనసులో కించిత్ విలువ సంపాదించలేకపోయాడనా? లేక బార్యనా, లేక బార్య భర్తల బంధాన్నా? నాకయితే ఇక్కడ బార్య భర్తల బంధం అవహేళన అవుతోంది అనిపిస్తుంది. ఆత్మ క్షోభిస్తుంది లాంటి మాటలు పక్కన పెడితే, లోకం దృష్టిలో అతని స్థానం ఏమిటి? ఏ మగవాడు, ఏ ఆడది తమకి తాముగా మమ్మల్ని మీ హృదయాలలో సింహాసనం మీద కూర్చోబెట్టండి అని అడగరు. ఆ బంధాన్ని కాపాడుకోడం ఇరువురి బాధ్యత. ఇష్టం లేకపోతే , నిజంగా 60 యేళ్ళ తరువాత లేని ధైర్యం తెచ్చుకొని తోడు అంటూ వెంపర్లాడేకన్నా, ఉన్నప్పుడే నాకు నువ్వు ఇష్టం లేదు అని చెప్పేస్తే ఇద్దరికి సేఫ్. చెరొకరు చెరొక దారి చూసుకొంటారు. మరి పిల్లలు? అని ప్రశ్నిస్తే, కట్టుబాట్లకే లొంగని వాళ్ళు ఇక కన్నపేగుకి లొంగుతారా? ఇలాంటి కథల వల్ల ప్రయోజనం అర్థం కావడం లేదు. యువతి యువకుల్లార! మీ నచ్చకపోతే వెంటనే తెగ తెంపులు చేసుకోకండి.. ఎవరో ఒకరు పోయేదాక ఆగి... అది 60 యేళ్ళు అయినా 100 యేళ్ళయినా తరువాత తోడుకోసం ఇంకో మార్గం ఎంచుకొండి అన్న సందేశమా? ఇది స్త్రీ జనోద్ధారణ కథా? లేక పురుషపుంగవులని అవమానించే కథా? పిచ్చివాడా అసలు నీ మగతనమేమిటి ? నువ్వు నన్ను సుఖపెట్టలేదు అని 60 యేళ్ళకి బయటికి రావడం??

*****

ఇక కోరికల విషయం: ఆంధ్ర అయినా అమెరికా అయినా స్త్రీ ... స్త్రీ నే.. 40 యేళ్ళు వస్తున్నాయంటేనే హార్మోన్ల ప్రభావం తగ్గి మొనోపాజ్ దశకి చేరుకొంటాము. అంటే మాములుగానే, మన స్లీపింగ్ పీల్ కథలోలా భర్త దగ్గరికి వస్తుంటే, ఏదో ఒక సాకు చెప్పో, లేదా బలవంతంగా "సరే" అనడమో, లేదా ఇద్దరిమధ్య ఒక అవగాహనో ఎదైతేనేమి నొప్పించక తానొవ్వక ప్రవర్తిస్తాము. ఇక్కడ కేవలం స్త్రీ గురించే మాట్లాడం లేదు. ఇద్దరివైపు మాట్లాడుతున్నాను. ఇక మొనోపాజ్ దశలో స్త్రీ కి ఈ శారీరక పరమైన కోరికలు కాస్త సన్నగిలుతాయి. ముందంతా భర్త తనని సుఖపెట్టడా లేదా అన్నది 60 యేళ్ళకి తవ్వుకొని ఆలోచించాల్సినదేమిలేదు. సో, ఆ 60 యేళ్ళకి కథలో ముందు రాసినట్లుగా తోడు అవసరమనుకోవచ్చు కాని, శారీరకపరమైన కోరికలు కలుగుతాయి అంటే అది సరి కాదు . ఎక్కడో 1% ఉంటారు ఆ మధ్య ఏదో పేపర్లో 60 యేళ్ళకి తల్లి అయిన వృద్ధ నారిమణీ అని. అలా తప్పితే 99% స్త్రీలకి 60 యేళ్ళకి వాంఛలుండవు.. వాత్సల్యంకోసం ఎదురు చూస్తూ ఉంటారు. అలాంటి మనిషికి ఇంకా ఎక్కువ వయసున్న వ్యక్తే తారసపడ్తారు. అంటే ఒకరికొకరు సేవలు చేసుకోడం తప్పితే అక్కడ అప్పుడు కోరికలంటే హాస్యాస్పదంగా ఉంది.

ఇక బార్య భర్తలు ఒకరినొకరు అర్థం చేసుకోడం. ప్రతి మనిషిలోను అన్నీ మంచి లక్షణాలే ఉండవు.. అలా అని అని చెడు లక్షణాలే ఉండవు. రెండు కలగలిపినవాడే మనిషి. అది ఎవరయినా. మరి అలాంటిది భర్త బార్యని అర్థం చేసుకోపోడానికి కారణం, అతను పుట్టి పెరిగిన వాతావరణం అయి ఉండొచ్చు కదా. ప్రతి మనషి తన మనసాక్షిగా తరచి చూసుకొంటే , తన మనసుకు ఒంటరి వాడే, బార్య పిల్లలు, బంధువులు ఇవన్ని పాత్రలు ఈ జగన్నాటకంలో , మనమెప్పుడు ఎవరికివారం ఒంటరివాళ్ళము. మరి అలాంటప్పుడు ఎవరో వచ్చేసి మన మనసుల్లోకి దూరిపోయి, మనల్ని అర్థం చేసేసుకోవాలనుకోడం మన భ్రమే అవుతుంది. ప్రతి జంట 100% మనసులో భావాలు తెలిసేసుకొంటున్నార? ఎప్పుడో మనసులో భావుకత పాళ్ళు హెచ్చి,"పచ్చని పసిడి చందమామని చూడండి, వెన్నెల ఎంత బాగుందో " అని నేనంటే, "పంచదార రేట్ బాగా పెరిగింది ఆకాశానటింది" అని అంటారు ఆ మాత్రానికే మావారికి భావుకత లేదని నేను 60 యేళ్ళ తరువాత ఇంకో బంధానికి ఎదురుచూడనా? మనిషి బంధాలకి బాధ్యతలకి కట్టుబడ్డాక, వెన్నెల రాత్రులు, తెల్ల చీరలు పక్కన పెట్టి , నిద్రపోని రాత్రులు, ఇంకా సంపాదించాల్సిన పరిస్థితులు తలుచుకొని, అవన్నీ బార్యకెందుకులే అనుకొని ముభావంగా (మన భాషలో భావుకత లేకపోడం) ఉంటే మనం తీరిగ్గా మనవాళ్ళెప్పుడు పోతారా ఎప్పుడు పేపర్లో ప్రకటన ఇద్దామా అని ఎదురుచూద్దాము, మన చిట్టి తల్లుల కళ్ళల్లో వెలుగు చూడడానికి. ఈ కథలో ఆధూనీకత కాదు కదా, అసలు అర్థమే లేదు. భర్త చేతుల్లో ఎన్నో కష్టాలు, శారీరక బాధలు పడ్డవాళ్ళ మధ్య, మనం మనదైన సొంత వ్యక్తిత్వంతో మన జీవితాల్ని జయిస్తున్నాము. అసలిదంతా ఎందుకండి? నాది ఒక్కటే ప్రశ్న. బతుకు తెరువు కోసం బార్య ఒక దేశంలో భర్త ఒక దేశంలో ఉన్నప్పుడు, వారిరువురికి ఈ కథ ఇచ్చే గొప్ప సందేశం ఏంటి? ఇదేనా? ఎందుకంటే పాపం 60 యేళ్ళ వరకూ.. పొని ఎవరో ఒకరు బతికుండే వరకూ వీళ్ళకి వెన్నెల రాత్రులు,, పడక సుఖాలు అన్నీ తెలిసినా, వీటికి దూరమే కదా! కాని ఇలా జీతాల కోసం, జమా ఖర్చుల కోసం జీవితాన్ని అనుభవించలేని వారు ఈ కథలు చదివితే?? పర్యవసానం ఎంటి? ఎన్ని రాత్రులు నిశిరాత్రులు వాళ్ళవి. నిజానికి వాళ్ళెవరూ 60 యేళ్ళ దాకా ఆగాల్సిన పని లేదేమో కదా, ఈ కట్టుబాట్లు అవి తెంచేసుకోవచ్చు. నన్నడిగితే ఈ క్షణంలో నేనేమి ఆలోచిస్తున్నాను అని నా వ్యక్తిని అడిగినా చెప్పలేరు. మన మనసు మనకే పూర్తిగా తెలీదు. ఇహ ఎవరో 60 యేళ్ళ తరువాత వచ్చేసి అర్థం చేసేసుకొని మనల్ని ఉద్దరించేస్తారు అని ఎలా ఎలా ఆలోచిస్తారండి?

ఇదంతా చదివిన తరువాత మీకెమనిపిస్తోంది? ఐదోగోడ, 60 యేళ్ళతరువాత జీవితం కోరికలు . ఇవన్నీ అవసరమా? ఐదో గోడ ఎప్పటికైనా అడ్డుగోడే. నాలుగుగోడలు చాలు మనిషి సుఖంగా ఉండడానికి. అవునా?